1. Op weg naar de opsluiting

Het is dan ook het doel om mijn eigen Gouden Draak te vinden op dit continent om weer een keer terug te keren naar Europa met een voldaan en trots gevoel.

Op 10 maart was het dan zover, na een lange periode van onzekerheid kwam dan toch het verlossende woord, Taiwan had de grenzen weer heropend en ik mocht weer reizen. Na een hele fijne tijd thuis bij de familie, is het toch ook weer tijd om mezelf te gaan ontwikkelen en mijn plan verder te zetten waar enkele jaren geleden zo abrupt een eind aan kwam.

Reizen in deze tijd is een geval apart en dat werd al snel duidelijk bij het prille afscheid op Schiphol. Waar je normaal nog even mee kunt lopen tot aan de check-in en nog een bakkie pleur naar binnen kunt werken, moest je nu al afscheid nemen bij de gezellige parkeergarage. Het is niet dat ik de topdrukte op Schiphol zo miste, maar om het vliegveld helemaal leeg te zien was toch wel een beetje pijnlijk. Al het personeel was gek genoeg uitermate goed gemutst, juist omdat ze het zo waarderen dat je in deze tijd nog vliegt.

Na 30 minuten papieren checken bij check-in was het dan zover. Op weg naar Singapore met een Airbus A350-900 (oftewel capaciteit van 350 passagiers), gevuld met 13 passagiers en 11 crew. Ik heb nog nooit zo comfortabel gevlogen en werd zelfs de hele reis bij mijn naam aangesproken. Na deze nogal rustige vlucht van 12,5 uur kwam ik aan in het detentiecentrum (wat normaal gezien het mooiste vliegveld ter wereld is). Één voor een konden we het vliegtuig verlaten en werden we in een rij gezet. Iedereen kreeg een gekleurd bandje en nam een medewerker je mee naar de wachtkamer (oftewel lounge genoemd). In deze lounge wachtte iedereen op zijn/haar proces voor boarding. 1 uur voor mijn vlucht werd ik met nog eens 3 andere Europeanen opgehaald en mochten we onder begeleiding lopen naar de gate. Daar werden we in een klein afgezet gedeelte geplaatst in de wachtruimte. Singaporeanen en Taiwanezen konden gebruik maken van de rest van de wachtruimte en zich vrij bewegen. Een van "ons" wilde naar de kraan lopen voor wat water voor haar Baby, maar werd tegengehouden. Een medewerker nam de beker over en vulde het voor haar. Blijkbaar waren wij zo gevaarlijk dat we geïsoleerd moesten worden (terwijl we even later allemaal in hetzelfde vliegtuig gaan zitten, maar dat even ter zijde). Ik heb alle begrip voor de situatie, maar het blijft een zeer apart gevoel, het leek echt alsof ik een gevaarlijke gedetineerde was.

Na ook weer een tweede comfortabele en lege vlucht kon ik dan toch eindelijk mijn voeten aan de grond zetten in Taiwan. Met een uitermate vriendelijk ontvangst kon het papierwerk beginnen. Tijd om een simkaart van de overheid te krijgen zodat je elke dag gebeld kan worden tijdens de quarantaine om je temperatuur, fysieke en mentale gezondheid door te geven. Taiwan is momenteel zo streng bij binnenkomst dat het voelt als een gevangenis, maar waar je na je voorwaardelijke straf weer kunt leven in paradijs (ook wel gezien als de periode vóór 2020).

De meest absurde ervaring van deze reis was toch echt de ontvangst in de Taxi en Quarantaine hotel. Eenmaal bij de auto (en ingang van het hotel) werd zonder aankondiging, met een plantenspuit, je bagage en jezelf (inclusief gezicht) nog even helemaal onder gesprayd met desinfectiemiddel. Overal waar je liep, zat of ademde kwam er een spray achter je aan. Als ik nu nog Corona heb dan weet ik het ook niet meer.